Kocioł opowiadał mi kiedyś, że kiedy biegł na 20 kilometrów to czuł fizyczny ból w całym ciele. Podobnie czułem się w piątek. Po pierwszych pięciu kilometrach jeszcze było nieźle, ale po dwóch następnych marzyłem już tylko o tym, żeby dobiec. Dobiegłem, ale Chrablowi, Kruchowi, Karpiowi tylko zazdrościłem zadowolenia. Może to dlatego, że różnica w czasie między nami była aż tak znacząca? Wiedziałem, że przegonić Was nie mam szans, ale że na mecie będzie dzieliło nas tyle minut, nie sądziłem.
Może gdybym miał na finiszu siłę biec ile fabryka dała i wyprzedzać jednego biegacza za drugim, odczucia miałbym inne. Z opowieści wiem, że znakomity finisz miał Kruchu, na własne oczy widziałem początek długiego, ambitnego finiszu Karpia. A ja po prostu dobiegłem, w końcówce wyprzedzając 40-letniego faceta. Dobrze, że nie biegł w marynarce i spodniach od garnituru ;)
I jeszcze może gdybym nie umierał po biegu. Kruchu właściwie mógł przebiec cały dystans drugi raz, Karpiu chętnie by jeszcze pobiegał, Chrabel to samo. Ja miałem ochotę na piwo, położyć się i spać. Na trasie umierałem, walczyłem ze sobą. Okej, nie na wszystkich treningach byłem. Ale żeby było aż tak...
Wnioski - medal ładnie wygląda, koszulka będzie się dobrze nosić, ale na następny trening iść mi się nie chce. W niedzielę chłopaki biegali, ja odpuściłem, bo dzień wcześniej kilka godzin grałem w piłkę, każdy metr miałem jeszcze w nogach. Na razie - szukam motywacji.
